Słuchanie "Aerial", muzyki, która powstała po 12 latach milczenia Kate Bush, przypomina spotkanie ze starym, dawno niewidzianym przyjacielem. Rozmowa, na którą czekało się z niecierpliwością, ale i obawą, stopniowo powraca do przerwanych niegdyś dyskusji, tematów, które nie zostały wyczerpane i wciąż inspirują, a upływ czasu nie tylko nie rozluźnił więzi, ale wzbogacił ją o doświadczenia zebrane w czasie długiego rozstania. Zmienił się także nastrój - na nieco może wyciszony, ale nie pozbawiony pasji i zachwytu dla świata odkrytego na nowo dzięki macierzyństwu. Bo to właśnie macierzyństwo stało się na długo dla Kate Bush najistotniejszym fragmentem życia, ważniejszym niż pisanie tekstów, komponowanie, aranżacja, choreografia i taniec, czyli fantastyczna kariera. Na "Aerial" macierzyństwo jest jednym z zasadniczych tematów i głównym punktem odniesienia w muzycznej opowieści o świecie. Całość mieści się na dwóch krążkach, które otwiera zaskakująco potężniejący "King of the Mountain", a zamyka pobrzmiewający motywem smyków z "Under Ice" - "Aerial". Pomiędzy nimi - cały wszechświat domowych radości i zadziwienia logiką zmienności świata, w tym jeden z najmocniejszych akcentów obu krążków: transowy "Nocturn". Jego hipnotyczny, zniewalający rytm Bush zbudowała zaskakująco tradycyjnymi środkami - powtarzalnością muzycznych fraz wokalu, basu, perkusji i włączającej się w końcowej części magnetyzującej gitary akustycznej oraz chóru zamykającego ten muzyczny wulkan brzmieniem, jakiego nie usłyszy się na płycie żadnego innego wykonawcy. Podobny zabieg zastosowany w finałowym "Aerial" sprawia, że słuchacz pozostaje ostatecznie zniewolony i nie potrafi nie wracać do płyty po raz kolejny. I znów. I raz jeszcze... Może także dlatego, że "Aerial" to pełna zgoda na realność, zmysłowość i... niezrozumiałość świata. Tajemny język natury przeniknął do komputera artystki oraz całego instrumentarium. I choć komputerowy wykres dźwięków na okładce płyty to czysta elektronika, brzmienie pozostaje śpiewem ptaków. Piękna płyta. Nie - genialna, odkrywcza, szokująca. Po prostu - tylko i aż - piękna. Magdalena Walusiak