Kabaret Starszych Panów
Ballada o księstwie Zaścianko - tekst piosenki

Przepiękna była, po śmierci,
Nieboszczka Księżna Zaścianko
Za życia nawet i w ćwierci
nie była taką niebianką –
bujniejszy jakby włos
i mniejszy jakby nos.
Tak, i mniejszy jakby nos.

Że Książę, co jej nie kochał
I miał specjalne dziewczątko,
Na widok zmarłej zaszlochał,
Jak porzucone dzieciątko:
„Ach! Byłem tobie kat –
Powiedział – A teraz bym cię zjadł”
Rychło w czas.

A Księżna, jakby te słowa
wróciły znów ją do życia,
podniosła się całkiem zdrowa
i – zbrzydła – nie do ukrycia.
O, znów ma rzadszy włos
I ciut perkatszy nos.
I ciut perkatszy nos.

Więc Książe pan tym widokiem rażony
Zachwiał się wiotko,
zatoczył jakoś tak bokiem,
O własną nogę się potknął
Sczerwieniał, zbladł i jak
Podcięty runął mak.
Na wznak. Jaka mak.

Przepiękny był on po śmierci
Nieboszczyk Książe Zaścianko
Za życia nawet i w ćwierci
W doczesnym nie miał ubranku
Tors bujny, cienki stan.
I całą pan.
I całą pan.

A Księżna co go kochał,
że rzadko kto tak miłuje,
Już patrzeć, słania się cała
I pada, szepcząc, cytuję:
„Gdyś Książę panie trup
I Księżna pani w grób”
Małżonka Księżna w grób.

Tu Książę, jakby te słowa
wróciły jego do życia,
oddychać zaczął od nowa,
wychodzić z tego niebycia.
Uuu, znów ma grubszy stan
I znów półgębkiem pan.
Taki tam…

Gdy podniósł się z tej podłogi,
Na którą upadł przed chwilą,
znów widzi zmarłej niebogi
figurę niby tej z Milo –
prześliczne oczy w słup,
w ogóle cudny trup.
W ogóle cudny trup.

Przepiękna była, po śmierci,
nieboszczka Księżna Zaścianko
Za życia nawet i w ćwierci
nie była taką niebianką –
bujniejszy jakby włos
i mniejszy jakby nos…